poniedziałek, 23 marca 2015

6. "Jestem królem dla mojej przyszłej księżniczki."










- Nigdy mi nie uwierzycie w to co powiem!!! - krzyczała Rose idąc do naszej grupki.  Czekaliśmy na otwarcie sali gimnastycznej,   żeby móc zostawić śpiwory,  koce i poduszki na dzisiejszy nocny szkolny maraton filmowy.
- Powiesz w końcu o co chodzi?!
- Właśnie się dowiedziałam, że dzisiaj na wieczorze filmowym dyrektorka ma ogłosić wyjazd ostatniej klasy do Londynu!!
Myślałam,  że nie może być nic lepszego od wieczoru filmowego,  który odbywał się w naszej szkole od lat, ale jak widać się myliłam. Otwarłam oczy jak najszerzej mogłam bo szczerze pokochałam pomysł,  który wyszedł z inicjatywy dyrektorki.  Chciałam tam być,  bo to miasto mojej przyszłości, do tego jedzie tam tylko ostatni rocznik i zapewne będzie najlepszy wyjazd w historii szkolnych wyjazdów! Jenna i Jason tańczyli coś w rodzaju "tańca radości" a Rose nie przestawała mówić jak będzie fajnie.  Od teraz to był mój największy priorytet- jechać tam i zwiedzić miasto, ale wiedziałam też,  że rozmowa z moimi rodzicami i namówienie ich na wyjazd to będzie ciężka sprawa.
- W Londynie są takie gorące dupy!!!
- Jen...
- Jason laski też są tam niezłe,  ale pewnie jak popatrzą na Ciebie to szczerze się zastanowią nad byciem less.
- O mój Boże czy Ty właśnie użyłaś najbardziej beznadziejnego dissu ever? - wywracał oczami, przedrzeźniająć przyjaciółkę.
- A czy Ty właśnie użyłeś najbardziej dziewczyńskiego słowa patrz ever?
- Po prostu się zamknij.
- Ty też kutasie.
Ich pseudo kłótnie za każdym razem kończyły się tak samo, zawsze te same teksty,  zawsze udawana złość.  Pokręciłam tylko głową patrząc na ich dwójkę,  po czym się zaśmiałam bo są takimi idiotami.
- Mam nadzieję,  że ten wyjazd to prawda! Umrę ze szczęścia!
- Suko nie tak prędko,  musisz się najpierw z kimś wydziewiczyć. - powiedział Jason,  a ja szczerze chciałam go zamordować bo przy każdej nadarzającej okazji przypomina mi,  że nadal jestem dziewicą.
- Co?
- W Y D Z I... - zaczęła mi literować ostatnie wypowiedziane słowo Jas
- Doskonale słyszałam co powiedział.
Ruszyłam w stronę drzwi, które właśnie zostały otwarte. Byłam prawie na samym początku, więc mogłam wybrać najlepszą miejscówkę. Usiadłam po lewej stronie, zaraz przy ścianie i sprawdzałam, czy będę miała stąd dobry widok i czy nie ucierpi na tym mój kark po całej nocy oglądania. Miejsce zdecydowanie było dobre, miałam blisko do wyjścia, to była moja wytyczna bo pewnie będę jakieś milion razy w łazience, problemy ludzi z małym pęcherzem. Zostawiłam karteczkę z moim imieniem na moich rzeczach, Jen, Rose i Jason zrobili tak samo, po czym wyszliśmy na szkolny korytarz.
- Abi czy ty jesteś na stoisku naleśnikowym?
- Um tak, ale tylko na jednym filmie. Mogę wybrać, jak już będzie lista.
- TAK! Zamawiam 15 naleśników na "Kolekcjonera" .
- Skąd wiesz jakie filmy będą? - Rose ściągnęła brwi i uważnie mu się przyglądała.
- Horan powiedział Liamowi bo był w gabinecie za jakąś bójkę i zobaczył listę, a Payno przekazał nam.
- Chcesz jeść na tak krwawym horrorze naleśniki? - Jenna widocznie była zdziwiona, choć to nie było nic nowego. On jadł na każdym filmie, nie ważne czy to horror, czy to komedia, czy jakieś romansidło. Liczył się Jason i jedzenie.
- W czym mi to przeszkadza?
- Zapomnij, że zapytałam. - Jen machnęła ręką i zmierzała w stronę wyjścia. - Do zobaczenia laski.
- Hej?! - Jason oburzył się na jej słowa.
- Jason przyjaźnisz się z trzema dziewczynami, jesteś jedną z nas, przestań jojczyć.
Śmiałyśmy się z Rose ze słów Jenny, a Jason udawał obrażonego. Jak zwykle udaje, ale to normalne. Kiedyś był w niej szaleńczo zakochany, ale ona nawet nie chciała o tym słyszeć. Bała się, że straci przyjaciela, dlatego nic poza tą granicę nie wyszło...do czasu. Wiem, że spali ze sobą kilka razy, pomimo tego, że na każdym kroku przypominają jak się nienawidzą, a to wszystko dzięki przyjaźni.
------------------------------------------------------------------
Kiedy wróciłam do domu, żeby się przebrać i coś zjeść, rodzice byli w kuchni i o czymś rozmawiali. To było dziwne, bo nigdy tak wcześnie nie było ich w domu. Usłyszałam też trzeci głos, a jak się okazało  należał do mojej starszej siostry. Skoro już są, to porozmawiam z nimi o Londynie. Weszłam do kuchni, a uśmiechy nie schodziły im z twarzy, mieli dobry humor, więc może mój plan wypali.
- Hej wszystkim. - odezwałam się pierwsza zdejmując mój plecak.
- Cześć Abigail. - odpowiedział tylko ojciec, matka i siostra nadal czymś zachwycone.
Oh cóż chuj wam w dupe.
- Um, chciałabym o coś zapytać mogę? - pokiwali zgodnie głową, więc zaczęłam. - Um więc, ogłosili w szkole wyjazd do Londynu i zastanawiałam się czy nie mogłabym jechać, bo będziem...
- Nie ma mowy! - nie pozwoliła mi skończyć moja matka, a ja wiedziałam, że mój plan jest już prawie spalony na starcie.
- Dlaczego?
- Alice wyjaśnij siostrze.
- Dostałam propozycję wyjazdu do Francji na studia w języku francuskim.
Oh poważnie? Myślałam, że we Francji mówią po hiszpańsku.
Suka.
- Wiąże się to ze sporymi kosztami, bo muszę sobie zapewnić zakwaterowanie, wyżywienie, ale także mieć na swoje drobne wydatki,więc nie sądzę, żeby rodzice dali radę zapłacić za twój głupiutki wyjazd.
Jej poważny ton i te idealnie kurwa ułożone zdania, sprawiały, że miałam ochotę ją uderzyć. Jest ze mną źle, coraz częściej przyłapuje się na myśleniu o uderzeniu kogoś.
- Nie jest głupi!
- Deidre! Przestań wrzeszczeć, odpowiedź brzmi nie! - upomniała mnie matka, która jak zwykle była po stronie Alice.
- Co jeśli większość zapłacę sama? Zarobiłam trochę i mam oszczędności.
- Jesteś w stanie opłacić sobie wyjazd? Wątpię. - po jej zdaniu zachciało mi się płakać i wyszłam z kuchni, żeby nie rozryczeć się przy nich. Nie sądziałam, że mój dzień tak radykalnie może się zmienić. Byłam taka zachwycona tym wyjazdem i wiedziałam, że będzie ciężko ich przekonać, a raczej ją, bo ojciec pewnie po godzinie mojego gadania by się zgodził, żeby tylko mieć spokój. Leżałam i płakałam, aż zmożył mnie sen i odpłynęłam w krainę snów. Obudziłam się tak nagle. Chyba we śnie przebiegłam jakiś dwunastokilometrowy maraton i teraz jestem kompletnie wyczerpana. W pokoju jest jeszcze jasno i  leżę w łóżku otulona kocem aż po same uszy. Zerknęłam na budzik przy łóżku. Siedemnasta. Ten dzień, należał do tego typu dni, w trakcie których nie miałam ochoty wychodzić z łóżka, a wszystko dzięki mojej kochanej mamusi. Ugh. Kiedy nakrywałam się szczelniej kołdrą mój telefon zaczął dzwonić, a moje szczęście sprawiło, że nie leżał oczywiście w zasięgu mojej dłoni. Myślałam, że to któreś z moich przyjaciół, dlatego poświęciłam się i wstałam. Jednak to nie był nikt z mojej paczki.
Horan.
Przewróciłam oczami na samą myśl o nim, po czym odrzuciłam połączenie. Nie mam ochoty na rozmowy z nim. Tak w ogóle czemu dzwoni do mnie? Ułożyłam się znów wygodnie w łóżku, ale pan Horan nie raczył się poddać po pierwszym odrzuconym połączeniu. Starałam się nie zwracać uwagi, na wibrujący na mojej pościeli telefon. Oczywiście mogłabym go wyłączyć, ale wtedy nie wiedziałabym kiedy będzie dzwonił ktoś inny, ktoś ważniejszy od niego. Postanowiłam więc ignorować go, a jak później zauważyłam to zadziałało. Jednak nie na długo, bo telefon ponownie dzwoni, nie miałam już nerwów i postanowiłam odebrać. Ku mojemu zdziwieniu dzwonił Jason.
- Czego?!?!- powiedziałam ostrym tonem do słuchawki. Nie spodziewałam się, że mogę brzmieć jak stary dziadek po ostrym zapaleniu krtani, jednak tak właśnie było.
- Jaka miła aww. Uderzyłaś się w głowę czy masz okres?
-Jason do rzeczy, nie czuje się najlepiej, po prostu mów o co ci chodzi i pozwól mi umrzeć.
- Co ci jest Abi? - usłyszałam zatroskany głos Rose.
- Nic poważnego, po prostu źle się czuję, nie wiem czy przyjadę na maraton.
- No ty chyba kompletnie ocipiałaś suko!!! - Jen tak wydarła się do słuchawki, że przysięgam, ale prawdopodobnie trwale straciłam słuch w lewym uchu.
- Deidre?! - kolejna osoba dzisiaj zwraca się do mnie drugim imieniem, to nie wróży nic dobrego.
- Uh dobrze będę, wezmę jakieś tabletki i najpóźniej o 18 jestem w szkole.
Rozłączył się, a ja miałam mało czasu, żeby się ogarnąć i wyjść. Tak bardzo nie chciałam tam iść, nie chciałam im mówić, że  nie mogę jechać, ale wiedziałam też, że nie mam wyjścia i muszą wiedzieć. Zabrałam tylko z szafy szarą bluzę, bo o tej porze potrafi być bardzo zimno, nałożyłam różowe vansy i wyszłam z domu. Chciałam dojść tam pieszo bo musiałam przemyśleć moją sytuację. Aktualnie mój status to: jest beznadziejnie, nienawidzę moich rodziców, jestem do dupy.  Cieszyłam się, że wzięłam bluzę bo na prawdę było chłodno na zewnątrz, ale moje nogi były już zlodowaciałe, bo zostałam w czarnej spódnicy, w której byłam w szkole. Szłam środkiem ulicy bo po 17 bardzo rzadko przejeżdżały samochody w Mullingar, byłam więc pewna, że nic mi się nie stanie. No prawie pewna, bo kiedy  usłyszałam, że nadjeżdża jakiś samochód moje już zmarznięte nogi zawadziły się o krawężnik i tym samym wylądowałam na tyłku. Jęknęłam z bólu kiedy moje łokcie gwałtownie zetknęły się z betonową powierzchnią.
- Nic Ci nie jest?
Przysięgam na Boga, że byłam bliska śmierci słysząc to pytanie. Lęk przeszedł zaraz po tym, jak usłyszałam dźwięczny śmiech Horana. Unosząc głowę dostrzegłam go idącego w moją stronę. Nadal siedziałam na zimnym betonie, sama nie wiedząc czemu. Kiedy już był przy mnie, wyciągnął w moim kierunku dłoń żebym mogła wstać. I tak już wystarczająco się przed nim upokorzyłam, dlatego też zrezygnowałam z jego pomocy i sama wstałam.
- Wilson jaka Ty jesteś cholernie uparta.
- Wiem mam tak z natury.
Zapanowała między nami cisza. Wystarczyła chwila z panem "pojawiam się kiedy chcę"  bym stała się roztrzepana jak pięcioletnie dziecko. Ręce całe mi się trzęsły, a na nogach pojawiła mi się gęsia skórka, a ja już sama nie wiem czy to z zimna, czy przez niego.
- Idziesz do szkoły?
- Mhm.
- Jedziesz ze mną?
- A mogę? - szczerze to zapytałam go tylko dlatego, że moje nogi błagały o odrobinę ciepła, a wiedziałam, że w jego aucie są podgrzewane fotele.
- Nie robi mi różnicy czy kogoś zabiorę czy nie, więc sama sobie odpowiedz.
Poszedł w stronę drzwi kierowcy i wsiadł, a ja zaraz za nim. Chciałam usiąść ale na siedzeniu leżała otwarta, a raczej pusta paczka po prezerwatywie. Odchrząknęłam na jej widok, a zaraz po tym Niall zabrał ją z siedzenia i rzucił za siebie.
- Zaliczona? - musiałam przerwać tę krępującą ciszę, która doprowadzała mnie do obłędu. Poruszałam wymownie brwiami i lekko przymrużyłam oczy.
- Tak.
Przepędziłam szybko z głowy wszystkie brudne myśli kłębiące się aktualnie w mojej głowie, skupiając się na nim, a raczej  jego oczach. On także wlepiał we mnie swoje spojrzenie,a ja zdałam sobie sprawę, że wyglądam pewnie jak siódme nieszczęście.
- Dzwoniłeś. - powiedziałam nadal się mu przyglądając.
- Tak, nie było cię w bibliotece, bal maturalny pamiętasz?
- Um no tak zapomniałam, znacz miałam wtedy większy problem... Nieważne.
- Problem musiał być spory skoro panna idealna Wilson zmieniła swój grafik dnia.
Mówił z jakimś dziwnym przejęciem w głosie, albo po prostu za wiele sobie wyobraziłam. Zacisnęłam dłonie, by powstrzymać nieprzepartą ochotę dotknięcia go, kiedy zawadiacko uśmiechnął się do mnie. Coś jest ze mną nie tak, coś bardzo nie tak.
- Ciepło Ci w tej bluzie i tak krótkiej spódniczce? - tym razem to on przerwał milczenie.
Kiwnęłam głową na tak, jednak on postanowił to sprawdzić. Musiał mieć nad wszystkim kontrolę i władzę? Musiał wszystko wiedzieć? Ugh. To było takie wkurwiające. Swoją dłonią dotknął mojej ręki, po czym złapał ją mocniej i z dezaprobatą w oczach zaczął swój wykład.
- Widzę, że ktoś tu planuje być chory.
- Planowała bym coś gorszego, ale choroba wystarczy.
- Zachowujesz się jak dziecko.
- Może jestem dzieckiem?
Patrzyłam przed siebie, na samochody, które co chwilę mijaliśmy. Pech chciał, że wjeżdżając do centrum zatrzymały nas czerwone światła i tak było na każdym kolejnym skrzyżowaniu. Tam wlepiałam wyrok w czerwony punkt nad nami, wyglądając przy tym pewnie jak dziecko śliniące się na widok lizaka. Kiedy dotknął jednym palcem mojego policzka, byłam lekko zdezorientowana.
- Co?
- Nie zasypiaj Wilson.
- Nie śpię przecież. I jedź, bo masz zielone
Ruszył z piskiem opon i w ciągu kilku minut byliśmy pod szkołą, zabrałam torbę i wysiadłam z auta. Nie starał się nawet mnie dogonić, ale w sumie to i dobrze.  Weszłam na salę, a tam było już mnóstwo ludzi, zobaczyłam, że Jenna macha mi z naszego miejsca dlatego postanowiłam do nich podejść. Wymuszałam lekki uśmiech, ale chyba mi to nie wychodziło. Nie chciałam tu być, chciałam gdzieś uciec, jak najdalej od tego gówna. Jak najdalej od mojej matki, idealnej siostry i tej szkoły, która mnie niszczy. Jedyne czego by mi brakowało to ta trójka idiotów, która przede mną siedzi no i czasem może ojciec. Usiadłam pomiędzy Rose i Jenną, a zaraz po tym rozpakowałam mój śpiwór i w niego weszłam.  Był cieplutki i różowy, ale mam go od moich 13 urodzin, więc kolor jest chyba oczywisty. Pierwszym filmem jaki puścili był "Szybcy i wściekli 6", to ulubiona seria Jasona i przez całe 2 godziny i 10 minut oglądał komentując i wypowiadając dialogi z aktorami, które zna już na pamięć.  Następnie puścili "To właśnie miłość", przez co większość męskiej części naszej szkoły zasnęła, ale kiedy po filmie na podest wyszła dyrektorka, na sali nagle wzmożyły się rozmowy, a ona starała się dojść do słowa.
- Cisza! - krzyczała w mikrofon, a mnie pękały bębenki. - Jeśli nie będziecie cicho zmienię moje zdanie o was i nici z wycieczki! - na hasło wycieczka każdy, no prawie każdy się  uspokoił. Rose ścisnęła moją rękę i była cała podekscytowana, a Jen dla zabawy gryzła bark Jasona, który lamentował, że prawdopodobnie zaraz odgryzie mu kawałek mięsa.
- Wreszcie... Zatem moi drodzy uczniowie. W związku z tym, że dostałam propozycję z King's College London, University of West London i Royal College of Music by odwiedzić ich uczelnie w celu pozyskania nowych studentów w przyszłym roku, zorganizowałam pięciodniową wycieczkę do Anglii dla uczniów ostatniej klasy naszego liceum. Jeden dzień poświęcimy na przejście po uczelniach i ich zwiedzaniu, a cztery pozostałe na zwiedzanie Londynu. -Ludzie zaczęli klaskać i piszczeć, a Rose prawie złamała mi rękę ze szczęścia. - W planie mamy również nocny rejs po Tamizie, wejście na Tower Bridge, oczywiście Muzeum Figur Woskowych Madame Tussauds, Park Olimpijski Królowej Elżbiety, Pałac Buckingham i wiele innych atrakcji. Wywieszone zostaną, najpóźniej w pojutrze szczegółowe informacje dotyczące wyjazdu. Chętnych proszę o zapisy u mnie w gabinecie, ode mnie to tyle, niech maraton filmowy trwa w najlepsze!
Byłam tak zachwycona planem tej wycieczki, tak bardzo chciałam tam być, a wiedziałam, że nie pojadę. To bolało mnie jeszcze bardziej, kiedy patrzyłam jak moi przyjaciele rozmawiają, że to będzie najlepsze pięć dni w ich życiu, że nie mogą się doczekać. Uśmiechałam się i potakiwałam głową, ale chyba byli tak przejęci  tym całym wyjazdem, że nie zauważyli, że nie cieszę się jak oni.
- Zaraz będzie "Kolekcjoner" dlatego ja lecę do budki z naleśnikami na zmianę, do zobaczenia później. - pożegnałam się z nimi i chciałam jak najszybciej wyjść z sali bo łzy zbierały się bardzo szybko w moich oczach. Na szkolnym holu grała cicha muzyka, a ja przymknęłam oczy pozwalając moim łzą popłynąć po policzkach. szybko otarłam je dłonią, żeby nikt nie zauważył i starałam się rozluźnić. Przy stoisku wymieniłam się z Pauline, dziewczyną z równoległej klasy, która zaraz poszła na salę oglądać filmy. Dobrą godzinę siedziałam tam bezczynnie, bo jak widać nikt nie był głodny, zresztą budki z napojami, popcornem i sałatkami też nie były specjalnie zapełnione. Usłyszałam kroki, a później śmiechy, a jak się okazało był to Liam i Louis.
- Stary przegiąłeś, on Cię zabije jak to zobaczy.
- Daj spokój Payno, zjedzmy coś.
Liam stanął przy moim stanowisku, a ja tego nie zauważyłam bo byłam zajęta przeglądaniem tumblra na telefonie, dopiero kiedy zaczął stukać palcami o blat stolika podniosłam wzrok i zobaczyłam jego uśmiechniętą twarz.
- Wiem, że przerywam ci zapewne bardzo ciekawe zajęcie, ale byłoby cudownie gdybyś sprzedała m jakieś 5 naleśników.
- Liam weź więcej! Jestem głodny!
- Zamknij się Lou!
Krzyczeli do siebie, a byli dosłownie pięć metrów od siebie. Dziwni ludzie.
- Z czym chcecie?
- A co mamy do wyboru? - uśmiechnął się tak,że zmiękły mi kolana.
- Malina, wiśnia, kiwi, brzoskwinia, winogron, bita śmietana no i sosy czekoladowy albo toffi.
- Możesz każdy z innym owocem plus bita śmietana i sos czekoladowy?
- Yhm pewnie.
Posłałam mu słodki uśmiech, a wtedy przy mojej budce pojawił się Louis z trzema sokami i dwiema dużymi paczkami popcornu.
- Liam przestań flirtować, weź ją na wynos po pracy.
Po jego zdaniu moje policzki zapłonęły, ale nie byłam w tym sama bo Liam też się zawstydził i to było takie słodkie, że ojejku. Zrobiłam co chcieli, Liam zapłacił i sobie poszli więc znowu zaczęłam przeglądać tumblra. Znów musiałam wstać bo ktoś stukał palcami o blat stołu, a ja idiotka nie zauważyłam.
- Wilson?
- Tsa,tak wyszło. Chcesz coś? - powiedziałam obojętnym tonem.
- Daj mi wszystko, przekładane przez trzy naleśniki i polej sosem czekoladowym. Albo wymieszaj czekoladowy z toffi.
- Bomba dla cukrzyka. - dodałam sobie pod nosem. Stał odwrócony do mnie bokiem, ale mało mnie obchodziło na co się gapi, albo komu się przygląda. Zrobiłam mu te naleśniki jak chciał, położyłam na plastikowym talerzyku i kiedy mu je dawałam zaczęłam się śmiać. Miał na policzku narysowane markerem, lub jakimś innym pisakiem cycki i podpisane, gdyby ktoś nie poznał tego cudownego obrazu. Patrzył na mnie jak na idiotkę, a to właśnie on teraz tak się powinien czuć.
- Fajne cycki.
- Nie rozumiem o co ci chodzi Wilson.
Wyciągnęłam telefon i zrobiłam mu zdjęcie, po czym mu je pokazałam. Widziałam jak na początku pojawia mu się dość spora żyłka na szyi, ale później zaczął kręcić głową i się sam z siebie śmiać.
- Zabije kretynów, ale najpierw zjem.
Wszedł do mnie za stolik, więc strzeliłam mu spojrzenie typu "ty tak na poważnie?", na co on wzruszył ramionami i wlepił swój wzrok w swoje danie. Jadł jak małe dziecko, każdy kawałeczek owoca po kolei i do tego maczał go w sosie. Myślałam, że będę uwięziona w tej niezręcznej sytuacji z Horanem, ale na całe szczęście przyszła kolejna dziewczyna na zmianę, więc mogłam sobie iść. Nie miałam ochoty wracać na salę, więc poszłam na drugie piętro, bo wiedziałam, że tam zostanę sama. Usiadłam obok jakiś drzwi i podciągając nogi pod brodę gapiłam się tępo na ścianę. Mogłam słyszeć piski dziewczyn, które spowodowane były pewnie krwawymi scenami, a trochę słabiej muzykę z pierwszego piętra, gdzie stoją budki z jedzeniem. Byłam cholernie zła na rodziców, że Alice zawsze dostaje co chce, a ja muszę się zadowalać  błahostkami. W czym jestem od niej gorsza? Nawet wyglądamy prawie tak samo, więc nie dziwię się, że nikt mnie nie chce i nigdy nie miałam chłopaka. Jej twarz jest okropna i ma takie wysokie czoło, że można by ją pomylić z kosmitką. wiem jestem dziwna, ale tak już mam. Usłyszałam, że leci właśnie Love me like you do - Ellie Goulding , a ja szczerze jestem zakochana w tej piosence,poprawia mi humor i mam ochotę przy niej tańczyc, chociaż to maksymalnie niedorzeczne.
Only you can set my heart on fire, on fire/Tylko Ty potrafisz rozpalić moje serce, rozpalić
Yeah, I'll let you set the pace/Pozwolę Ci narzucić tempo
Zamknęłam oczy i tańczyłam, byłam w swoim świecie i gdyby ktoś mnie zobaczył pomyślałby, że mam nie równo pod sufitem, ale jestem sama i mam to gdzieś.
'Cause I'm not thinking straight/Ponieważ nie myślę logicznie
My head spinning around I can't see clear no more/Kręci mi się w głowie, nie potrafię już jasno myśleć
What are you waiting for?/Na co czekasz?
Love me like you do, lo-lo-love me like you do(like you do) / Więc Kochaj mnie tak jak kochasz, kochaj mnie tak jak kochasz
Love me like you do, lo-lo-love me like you do/Kochaj mnie tak jak kochasz, kochaj mnie tak jak kochasz
Touch me like you do, to-to-touch me like you do/Dotykaj mnie tak jak dotykasz, dotykaj mnie tak jak dotykasz
What are you waiting for?/Na co czekasz?
Usiadłam na podłodze i zaczęłam płakać, dziś chyba mam taki dzień i pewnie zbliża mi się okres, ugh. Ale czemu? Czemu moje życie jest tak beznadziejne? Czemu nie mam osoby, dla której jestem najważniejsza i która potrafiłaby zrobić dla mnie wszystko, dosłownie wszystko? Odpowiedź jest prosta... Nie jestem wystarczająco dobra. Czułam jak bardzo pieką mnie oczy od płaczu,ale dostałam ataku paniki, kiedy ktoś dotknął mojego ramienia. Gwałtownie się odwróciłam  i spotkałam się z wzrokiem Nialla, nie wiem czemu ale rzuciłam mu się w ramiona bo potrzebowałam kogoś przytulić, a on był jedyną osobą, która była przy mnie. Rozkleiłam się do reszty, a on o dziwo głaskał moje plecy i mnie uspokajał.
-Abi?
-Czego?!
- Jesteś zła?
-Oh nie. Skądże. -Wlałam w to tyle ironicznego tonu, że sama siebie zadziwiłam. Spojrzałam mu w oczy, ale zaraz szybko opuściłam wzrok. Chyba zorientował się, że nie mam ochoty na rozmowę i wstał. Myślałam, że sobie pójdzie jednak on złapał mnie za rękę i podniósł, odgarnął mi włosy z twarzy i trzymał ją w dłoniach.
- Coś się stało?
- Wszystko?
- A dokładniej?
- Dokładniej to jestem do niczego, nie jestem wystarczająco dobra, na nic nie zasługuje i nie pojadę do Londynu bo moi rodzice doceniają tylko jedno dziecko.
Znów mnie przytulił i gładził moje plecy jedną dłonią, nie mam pojęcia skąd wiedział, że wtedy akurat tego potrzebowałam. Kiedy zamknęłam oczy czułam się taka bezpieczna, jakby całe zło tego świata mnie nie dotyczyło. Zdałam sobie sprawę, że tego w życiu mi brakuje. Osoby, która będzie ze mną, dla której będę najważniejsza, która będzie kochała mnie ponad wszystko.Byłam już taka słaba od płaczu i zrelaksowana jego dotykiem, że powoli traciłam świadomość.
- Mogę ci pożyczyć pieniądze na wyjazd, a oddasz kiedyś...
- Huh? Zwariowałeś?!
- Jestem poważny. Pracujesz w sklepie, na pewno coś masz, a ja mogę ci dać resztę...
- W życiu ci tego nie oddam za moja pensję milionera.
- Więc nie musisz w ogóle oddawać.
- Nie. Nie mogę.
- Kurwa mówiłem Ci jaka jesteś uparta?
- Tak, jakieś tysiąc trzysta dwadzieścia siedem razy.
- Liczysz?
- Zmyśliłam to.
Zaśmiałam się ocierając łzę na moim policzku,
- Czemu chcesz to zrobić? Przecież mnie nienawidzisz? Zresztą ja ciebie też.
- Wrogom czasem też trzeba pomagać, żeby uśpić ich czujność i później zaatakować z podwójną siłą.
- Mądre, ale nie dziękuję. I dziękuję za... Um to...
Puściłam jego klatkę z uścisku, a on zrobił to samo i dalej na mnie patrzył, a ja byłam pewna że jestem cała rozmazana i wyglądam jak gówno.
- Czasem potrafię być miły Wilson, nie zawsze ktoś jest taki jak go opisują ludzie.
Poczułam się źle, bo tak na prawdę go nie znam,a oceniłam go po tym co słyszałam od ludzi. To jednak nie zmienia faktu, że nie wiem jaki jest, czy jest tym chujem za jakiego uważa go większość, czy dobrym człowiekiem. W końcu pieprzył dzisiaj jakąś panienkę, a nawet z nią nie jest, to nie świadczy o nim dobrze.
- Jedziesz gdzieś ze mną?
Chwilę zajęło mi, zanim zrozumiałam co powiedział. W końcu jego słowa wypowiedziane niskim głosem przedarły się przez fałdy mojego mózgu i zostały przeanalizowane. Skinęłam głową i zmusiłam się do uśmiechu. Nie wiem czemu to robię, ale zawsze kończę w jego towarzystwie. Zawsze świadomie przecież wybieram, ale to nie zmienia faktu, że cholernie mnie wkurza i go nienawidzę, po prostu czas spędzony z nim jest najlepszym czasem w moim życiu i lubię poznawać jego świat. Chłopak przyciągnął mnie do siebie i odwrócił w swoją stronę. Wytarł dłonią moje nadal mokre policzki i trzymał moją twarz. Patrzył mi w oczy. Zmarszczyłam brwi, bo byłam przekonana, że w jego spojrzeniu mogę dostrzec nutkę współczucia  i troski.
- Zrobię wszystko, tylko kurwa proszę nie płacz już Wilson bo mnie tym denerwujesz.
I wtedy pocałował moje czoło, następnie nos, policzek, aż w końcu skończył na ustach. Nie był to nie wiadomo jak długi pocałunek. Jego usta były takie miękkie, tak cudownie lekko muskały moje wargi. Oplotłam ręce wokół jego szyi i przeczesałam jasne włosy, spragniona jego dotyku tak desperacko, jak on zdawał się pragnąć mojego. Przerwaliśmy pocałunek, ale to zdarzenie chyba uspokoiło moje nerwy. Czułam się dziwnie z tym co się stało, ale nie miałam siły o tym myśleć.

------------------------------------

Siedziałam w samochodzie Nialla, szyby były zasunięte i czułam się odizolowana, od tego co działo się na ulicach Londynu. Miasto o tej porze tętniło życiem: na ulicy poruszały się samochody jeden za drugim, a po chodnikach biegali wręcz, nie wiadomo za czym ludzie. Moje myśli jednak skupione są na czymś innym, albo na kimś innym. Próbuje wszystko jakoś poukładać sobie w głowie, ale prawda jest taka, że nie mam czego. Przecież jestem dla niego nikim tak? Nie mam żadnych powodów żeby myśleć inaczej. Więc dlaczego do jasnej cholery chce mi pomóc? Czemu jest taki skomplikowany?  Kilkanaście dobrych minut jeszcze jechaliśmy bez celu po mieście, by w końcu zatrzymać się pod salonem tatuażu. Nie umiałam wytłumaczyć swojego zachowania, ale również i swoich myśli, a najbardziej nie byłam w stanie zrozumieć po co tutaj przyjechaliśmy. Spojrzałam na Nialla, jednak on się tylko uśmiechnął i wysiadł z samochodu. Poszłam w jego ślady i weszłam za nim do salonu, a zaraz za drzwiami uderzył mnie mocny zapach nikotyny. W środku blondyn przywitał się z jakimś łysym facetem i sądzę, że się dobrze znają, bo Niall ma na swoim ciele trochę, a nawet bardzo dużo tatuaży. Facet podał Niallowi jakąś książkę, może to album nie wiem, a on razem z nim szedł w moją stronę.
- Możesz wybrać tatuaż dla mnie.
On to mówił całkiem poważnie i o Jezu on będzie miał tatuaż, który ja mu wybrałam. Dla niego to nic takiego, kolejny tatuaż do kolekcji, ale no kurwa dla mnie to coś. Ode mnie zależy co już na zawsze będzie zdobiło jego ciało i nie mam pojęcia czemu, ale chce znaleźć coś wyjątkowego, pomimo, że go nienawidzę i pewnie znów niedługo wszystko wróci do normy i będziemy sobie dogryzać na każdym możliwym kroku. Przeglądałam wszystkie zdjęcia z pomysłami i szczerze spodobał  mi się motyw karty do gry,a na niej As. Taka w sumie wygrana pozycja, a on co by się nie stało to i tak osiąga co  sobie zaplanował. Wskazałam na nią palcem, bo tam jakby mi odebrało mowę.
- Lepszy będzie król. Jestem królem dla mojej przyszłej księżniczki. - stwierdził Horan, a ja szczypałam swoją dłoń, bo przecież te słowa nie mogły wypłynąć z jego ust. Wiedziałam, że to jakiś żart bo oboje z tym starym łysym pacanem zaczęli się śmiać, a ja założyłam ręce na piersiach i uniosłam brwi w odpowiedzi na ich zachowanie. Spojrzał na mnie pytająco, a to sprawiło, że się uśmiechnęłam. Dobrze było być z nim czasami, dla tych wszystkich dziwnych, a zarazem pięknych momentów. Chociaż zwykle trwały one... jedną, małą krótką chwilę. Podeszłam do nich bliżej i usiadłam na krześle obok leżącego już bez koszulki Nialla. Zdecydował, że karta zajmie miejsce na jego lewej części żeber, a ja nadal nie mogłam uwierzyć, że chce sobie go zrobić.
- Jesteś pewien?
- Pytasz mnie jak facet dziewicę przed pierwszym razem Wilson.
- Dobry boże czy tobie wszystko musi się kojarzyć? Ugh.
- Taka męska natura to pierwsze, a drugie tak jestem pewien. W ogóle to jak się nie odzywasz, to jesteś nawet znośna.
- I vice versa.

- Aż tak jesteśmy do siebie podobni? - tutaj odpowiedź na jego pytanie powinna mi zająć trochę czasu,ale zdecydowałam się powiedzieć coś głupiego.

- Jeśli chodzi o wygląd, to nie oszukujmy się bije cię na głowę, no spójrz na mnie... - wskazałam na moją sylwetkę dłonią i prezentowałam się jak hostessa jakiś towar. - A charaktery,to mamy zupełnie inne...
- Patrzę i co do pierwszego to się zgadzam. - wtrącił się łysy, a ja się zawstydziłam, bo no kurwa to był żart.

- Czy to boli? - postanowiłam zmienić temat zanim całkowicie stanę się chodzącym burakiem na twarzy ze wstydu.

- Zależy jak wytrzymały ktoś jest na ból, ja nic nie czuję zazwyczaj, ale ty pewnie zwijałabyś się z bólu bo jesteś słabiutka i malutka, poza tym chuda jak patyk, a twoje cycki w ogóle istnieją w tej bluzie?

- Oh no to takie oczywiste i przecież to wzrost i waga mówią nam jak ktoś jest wytrzymały na ból i co ci zrobiły moje cycki, że się ich czepiasz?

- Mówisz, jakbyś nigdy wcześniej nie płakała przez uczucia, o tym mówiłem.
Miał rację.
Cholera,on ma rację.
Nienawidzę uczucia, kiedy wiem, że ma rację.

 - A jeśli chodzi o twoje cycki to wolę kiedy nosisz same topy,  wtedy dokłaaaadnie je widać.
Okay wieczór sprawmy, że Abi będzie skrępowana  i cała czerwona nadal trwa. Nie odzywałam się już, tylko obserwowałam jak na jego boku powstaje karta z literą K i sercem. Wydęłam wargi i zaczęłam się zastanawiać, dlaczego właśnie mnie tutaj zabrał skoro tak na prawdę nawet dobrze się nie znamy? Zwariowałam, ale przy nim już tak jest. Nie myślę, tylko daję się namówić, na wszystkie okropne rzeczy. Zamknęłam oczy i z uśmiechem na ustach, kręciłam z niedowierzania głowa. Cieszyłam się z tej chwili jak pięcioletnie dziecko z dodatkowej porcji gorącej czekolady w święta. Horan stał po chwili obok mnie, nie widziałam go bo miałam zamknięte oczy, ale czułam jego perfumy, które były dość charakterystyczne.
- Gotowe. Nie chcesz zobaczyć?
Otworzyłam oczy, ale pierwsze na co spojrzałam to  jego twarz. Później zaczęłam oglądać jego sylwetkę, był tak dobrze zbudowany,  że z powodzeniem mógłby grać w reklamach. Znów czułam, że moje policzki płoną bo przyglądałam się jego torsowi chyba zbyt długo na co Horan zaczął się wiercić w miejscu i gryźć wewnętrzną część policzka.
- Nie wiem na co dokładnie patrzysz, ale musi ci się to podobać.
Patrzył na mnie pewnie jak na idiotkę, wiem nie wyglądałam zbyt dobrze gapiąc się tak. Nawet go nie znałam, a tak cholernie mnie irytował. Był przystojny owszem, ale denerwowała mnie jego pewność siebie? Czy taki upór nie wiem dokładnie jak to nazwać, ale miał coś w sobie takiego.... Dobra nie wiem co, nie wysilam się nawet żeby to sobie tłumaczyć.
- Podoba mi się.
- Ja czy tatuaż? - uśmiechnął się w ten jego sposób, a później założył koszulkę.
- Ten łysy od tatuażu.
- To Cooy i muszę cię zasmucić ale ma żonę i trójkę dzieci.
- Uh, jak zwykle. - udałam zmartwioną, ale nie wyszło mi to zbyt dobrze, bo po chwili zaczęłam się śmiać. Niall zostawił mu pieniądze i wyszliśmy z salonu.
- A ty nie chcesz tatuażu?
- Um nie?! Znaczy może kiedyś, ale na pewno nie teraz.
- Jak coś służę pomocą.
- Zapamiętam.
Odblokowałam telefon i zobaczyłam, że mam  15 nieodebranych wiadomości i 52 połączenia. Ups, ktoś tu ma przejebane.
Jason: Abi gdzie jesteś Ty i moje naleśniki?
Rose: Abi?!
Jen: ABI HALO TWOJA MATKA DZWONIŁA, ŻE NIE ODBIERASZ MASZ PROBLEM ODDZWOŃ
Rose: Abigail gdzie Ty się do kurwy podziewasz? >.<
Jason: Suko twoja matka jest w stanie zadzwonić na policję jeśli się do niej zaraz nie odezwiesz.
Rose: OJCIEC CIĘ SZUKA PRAWDOPODOBNIE NA DWA RADIOWOZY CZUJ SIĘ MARTWA :(((
Jen: Abi kochana miło było Cię znać, na zawsze w naszej pamięci [*]
Jason: Wisisz mi kurwa kratówkę piwa i bilet na mecz załatwiłem ci alibi xxx
Jen: Jeśli Jason twierdzi, że to dzięki niemu nie masz przejebane to nie ufaj mu to jest łajdak i oszust :)
Rose: Jest ok sytuacja opanowana....ALE GDZIE TY DO CHOLERY JESTEŚ DZIECKO? ;O
Boże tyle straciłam nie odbierając telefonu i gdyby nie oni, pewnie to byłaby jakaś katastrofa. Musiałam szybko wracać do domu, ale tak, żeby nikt nie zauważył z kim wróciłam. Niall o nic nie pytał, ale ja też nie czułam takiej potrzeby. Znów spędzony razem czas, znów dla żadnego z nas nic nie znaczy, dla mnie jest to ucieczka od mojego świata, więc może jednak dla mnie troszkę znaczy. Jak zauważyłam Horan zamierzał odwieźć mnie do domu, bo mijaliśmy już domy, które kojarzyłam. W końcu zatrzymał auto przed moim domem, ale było chyba zbyt późno, żeby ktokolwiek nie spał. Spojrzałam na niego i starałam się powiedzieć coś sensownego na temat dzisiejszego dnia, ale jak się okazało wydusiłam tylko głupie 'dobranoc' i wyszłam z auta. Stał na podjeździe dopóki nie przekroczyłam progu drzwi wejściowych, a kiedy już byłam w domu odjechał. Było mi wstyd, że nie podziękowałam dlatego wyciągnęłam telefon i zaczęłam pisać smsa. Boże nie to takie dziecinne, lepiej zadzwonię. Odbiera po dwóch sygnałach.
- Ta?!
- Zapomniałam ci podziękować zafajny wieczór i ogólnie....
- Nie ma za co.
- Gdyby nie było zapewne bym nie zadzwoniła.
- Okey.
- Um także.... No...
- Dobranoc?
- Tak. Dobranoc.
Rozłączyłam się i poszłam do pokoju przeanalizować cały dzień jak to miałam w zwyczaju i zauważyć jak wiele rzeczy mogłam zrobić inaczej. To była moja najgorsza część, rozpatrywanie ludzkich zachowań, alei moich własnych, to sprawiało, że sama stwarzałam sobie problemy, które nie istniały a ja je sobie tylko wyobrażałam.

---------------------

Mam nadzieję, że ktokolwiek przeczyta i skomentuje :D
Jeśli nie to zrozumiem, trzeba przyjąć na klatę swój brak talentu xd
Dziękuję za wszystko!!!

Do napisania <3

6 komentarzy:

  1. Świetny :) Czekam na nexta :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Czekam na nexta *.*

    OdpowiedzUsuń
  3. Ej tylko ja mam takie biale paski.??

    OdpowiedzUsuń
  4. Masz talent pisarski i to duży :)
    Podziwiam twój styl pisania. Niewielu ludzi potrafi pisać tak, aby nie zanudzić czytelnika i przekazać mu wszystko co jest mu potrzebne do znania sensu całego rozdziału, historii. Nie zanudzasz, co jest wielkim plusem. Bardzo podoba mi się Twoja fabuła, chociaż wydaje się przeciętna, ale nie pozwala sobie wyobrazić i przewidzieć końca. Twoje rozdziały są długie same z siebie i nie wymuszasz ich, widać w Tobie pasje. Rób dalej to co kochasz, nie przejmuj się hejtami i małą liczbą komentarzy. Może kiedyś zostanie to docenione i będziesz sławna dzięki swoim "wypocinom".
    Kocham tą historię i twój styl pisania. Zdradź mi Swoją tajemnice jak to robisz, bo ja też tak chce pisać. :)

    PS. popraw te paski PLS, bo musiałam kopiować rozdział do Worda, aby go przeczytać XD

    OdpowiedzUsuń
  5. jedno z lepszych ff!! :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Akcja toczy się w Irlandii tak? Wiec mogłabyś być trochę bardziej konsekwentna i uważna, bo napisałaś ze szyba odizolowała Abi od ulic LONDYNU... ;>
    Ale opowiadanie i tak jeste mega zajebiste. Znalazłam je dziś na TT i się zakochałam. Czytam już 3h i zarywam nocke bo jest 3 w nocy. Zycze wytrwałości i weny bo piszesz niesamowicie a to ze uważasz ze są nudy i ni się nie dzieje to bzdury! Są mega ciekawe. Moja kolezanka tez ma cukrzyce i z tego co mi widomo, nie wolna wchodzić z pompą do wody chyba, ale to taki mały drobiazg ;) Mogłabyś powiedzieć kto zrobił ci szablon? Bo potrzebuje szablonu na swoje ff które zaczęłam pisać o 1D http://changesallthetime-onedirectionff.blogspot.com/ :D

    OdpowiedzUsuń

Szablon by Selly